[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tak dalej&  . Och, zamknij się, mózgu!
Mój mózg zamknął się na moment, a ja zaczęłam się napawać tą chwilą.
Robbie przestał mnie całować i powiedział:
- Cześć.
A ja odparłam jak prawie normalny człowiek:
- Cześć.
Usiadł koło mnie na murku. Spojrzałam na niego, a on się uśmiechnął.
- Pójdziemy do parku jak kiedyś? - spytał.
W parku
W parku było cudownie. Promienie słońca prześwitywały między gałęziami drzew,
rzucając na ziemię cienie w kształcie liści. Wokół rozlegał się śmiech dzieci. Bardzo
przyjemny śmiech, a nie taki rechot, jaki uskutecznia moja siostra. Dzieci bawiły się
radośnie, zakochani trzymali się za ręce, spacerowali alejkami albo siedzieli na trawie.
Nie rozmawialiśmy zbyt wiele. Wcale mi to nie przeszkadzało, bo szczerze mówiąc,
miałam kompletną pustkę w głowie. Na przykład dzisiaj na historii dowiedziałam się, że
Shackleton, tak zwany bohater i odkrywca, utknął w lodzie na swojej łodzi, więc zastrzelił
swojego kota Mr Chippy ego, żeby zrobić więcej miejsca albo żeby łódz
była lżejsza czy
coś w tym rodzaju, a wkrótce potem i tak ich uratowano! A Mr Chippy od lat był
maskotką na tej łodzi. Dlaczego Shackleton nie zastrzelił siebie, żeby zrobić miejsce?
Znane postacie z historii sÄ… naprawdÄ™ bardzo, bardzo dziwne. Koniecznie muszÄ™
opowiedzieć tę historię Dave owi.
Z zamyślenia wyrwał mnie głos Robbiego:
- Pamiętasz to drzewo? To chyba pod nim zaśpiewałem piosenkę, którą napisałem
specjalnie dla ciebie. Pamiętasz?
Pamiętałam, ale szczerze mówiąc, nie było to zbyt przyjemne wspomnienie, bo
Robbie wtedy zaproponował, żebym położyła głowę na jego kolanach i&
- UsiÄ…dz
my na chwilę - dodał. - Chyba mniej więcej pamiętam słowa.
O nie. Tylko nie to. Tym razem na pewno nie położę głowy na jego kolanach.
Minutę póz
niej
O Boże, jednak wylądowałam z głową na jego kolanach i musiałam patrzeć na
dziurki od nosa Robbiego, który śpiewał o delfinie.
W łóżku
23.00 PÅ‚aczÄ™ w poduszkÄ™.
Myślałam, ze zgłębiłam już tajemniczy świat chłopców, ale się myliłam. Sama nie
wiem, dlaczego się tak mażę, po prostu to takie smutne. Robbie był moim pierwszym i
jedynym Bogiem Seksu i wciąż nim jest, ale& och, sama nie wiem. Zaśpiewał mi
piosenkę, a ja starałam się nie patrzeć mu w nozdrza i jednocześnie musiałam uważać na
to, żeby dyndaki za bardzo mi się nie rozdyndały i żeby mózg nie wyrwał mi się spod
kontroli. W rezultacie byłam okropnie spięta i czułam się jak nie ja. Oczywiście Jas
stwierdziłaby, że to bardzo dobrze.
Potem się całowaliśmy i nawet doszliśmy do punktu szóstego. Robbie jest bardzo
dobry w te klocki. Nie da się zaprzeczyć, że to wyjątkowy przystojniak. Fajnie się ubiera
(nie licząc gumowych butów ze sklepu dla wegetarian) i oznajmił, że absolutnie nie
zamierza chodzić z Lindsay.
Odprowadził mnie do domu, cały czas trzymając za rękę, a pod furtką pocałował
mnie bardzo mocno i długo. Raczej nie doszło do wirtualnego punkt siódmego, ale kto
wie?
Potem długo na mnie patrzył w świetle księżyca (patrzyło na mnie jeszcze pięcioro
innych oczu, dopóki nie rzuciłam butem w murek, przeganiając Angusa, Naomi i
Gordy ego). Robbie ma naprawdę piękną twarz. Cały jest piękny. Ale& och, sama nie
wiem. Nagle moje oczy wypełniły się łzami. Nie mogłam się opanować. Wszystko wydało
mi się smutne i zupełnie bez sensu. Spuściłam głowę, żeby nie zauważył, że beczę.
Pogłaskał mnie po głowie i spytał:
- Gee, o czym myślisz?
O nie. O czym myślałam? Wyrzuciłam z siebie:
- Zostawiłeś mnie, nie było cię tak długo, wolałeś torbacze i w ogóle, a potem
Masimo zaczął mi się podobać i&
Posmutniał i w milczeniu usiadł koło mnie na murku. Ja też nic nie mówiłam.
- A więc on naprawdę ci się podoba? - spytał po chwili.
Nie mogłam wydusić z siebie ani słowa więc tylko kiwnęłam głową.
Robbie milczał. Zerknęłam na niego z ukosa. Patrzył prosto przed siebie. Nagle z [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ssaver.htw.pl