La Fayette KsiÄĹźna de Cleves

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mówił zrazu o rzeczach obojętnych i wyszedł pod pozorem dania jakichś roz-
kazów. Poprosił panią de Cl�ves, aby zechciała robić honory domu, mówiąc,
że wróci za chwilę.
Nie podobna wyrazić tego, co czuli pan de Nemours i pani de Cl�ves, kie-
dy się znalezli sami, pierwszy raz w możności mówienia z sobą. Przez jakiś
czas nie mówili nic; wreszcie pan de Nemours przerwał milczenie.
Czy daruje pani widamowi rzekł że mi dał sposobność widzenia pani i
pomówienia z panią, tę sposobność, której mi pani zawsze tak okrutnie bro-
niła?
Nie powinnam mu darować odparła iż zapomniał o stanie, w jakim się
znajduję, i naraził moją reputację.
Wyrzekłszy te słowa, chciała odejść; ale pan de Nemours zatrzymał ją.
Niech się pani niczego nie obawia odparł nikt nie wie, że ja tu jestem i
niczego nie potrzebujesz się lękać. Wysłuchaj mnie, pani, wysłuchaj mnie;
jeżeli nie przez dobroć, to przynajmniej przez miłość siebie samej i aby cię
uchronić od szaleństw, do jakich popchnęłaby mnie niechybnie namiętność,
której nie jestem już panem.
Pani de Cl�ves uległa po raz pierwszy skłonności swej do pana de Nemo-
urs i patrząc nań oczyma pełnymi słodyczy i uroku, rzekła:
Ale jakie nadzieje pan wiąże z ustępstwem, którego żądasz? Będzie pan mo-
że żałował, żeś je uzyskał, a ja będę żałowała na pewno, że go panu użyczy-
łam. Zasługuje pan na szczęśliwszy los niż ten, który miałeś dotąd, i ten,
który cię czeka w przyszłości, o ile go nie poszukasz gdzie indziej!
94
Ja, pani rzekł miałbym szukać szczęścia gdzie indziej! Czyż istnieje inne
szczęście niż być kochanym przez ciebie? Mimo że nigdy pani o tym nie mó-
wiłem, nie mogę uwierzyć pani, abyś nie wiedziała o mej miłości i nie czuła,
że ta miłość jest najszczersza i najmocniejsza, jaka była w świecie. Na jakie
próby wystawiły ją okoliczności, o których pani nie wie! A na jakież próby
wystawiła ją pani sama swą srogością!
Skoro pan chce, abym mówiła z panem, i skoro godzę się na to odparła
pani de Cl�ves siadając uczynię to ze szczerością, jaką niełatwo by pan
znalazł u osób mojej płci. Nie powiem panu, że nie widziałam pańskiej
skłonności; może by pan nie uwierzył, gdybym tak mówiła. Wyznaję zatem
nie tylko, że ją widziałam, ale że ją widziałam tak dobrze, jakby pan mógł te-
go pragnąć.
Jeżeli więc pani ją widziała przerwał czy podobna, aby nie wzruszyła
pani? I czy wolno mi spytać, zali nie przemówiła wcale do pani serca?
Mógł pan osądzić o tym z mego postępowania odparła ale rada bym
wiedzieć, co pan o tym rozumiał?
Musiałbym się znajdować w szczęśliwszym położeniu, aby pani śmieć na to
odpowiedzieć odparł niestety, mój los zbyt mało ma podobieństwa z tym,
co bym powiedział. Wszystko, co mogę rzec, to, iż byłbym gorąco pragnął,
aby pani nie była wyznała panu de Cl�ves tego, co mi skrywałaś, i abyś mu
skrywała to, co byś mi okazała.
Ale jakim cudem mógł pan wiedzieć odparła rumieniąc się że ja coś wy-
znałam panu de Cl�ves?
Wiem to od pani samej odparł ale aby mi wybaczyć śmiałość, jaką oka-
załem podsłuchując pani, niech pani sobie przypomni, czy nadużyłem tego,
com usłyszał, czy moje nadzieje się wzmogły i czy więcej okazałem śmiałości
wobec pani?
Zaczął opowiadać, w jaki sposób usłyszał jej rozmowę z panem de Cl�ves,
ale przerwała mu.
Niech mi pan nie mówi więcej odparła widzę już, w jaki sposób wiedział
pan wszystko tak dobrze. Uważałam to już aż nadto u królewicowej; wszak
dowiedziała się o tej przygodzie od osób, którym pan ją zwierzył.
Pan de Nemours opowiedział wówczas, w jaki sposób rzecz się stała.
Niech się pan nie tłumaczy odparła od dawna już panu to przebaczyłam
bez pańskich wyjaśnień. Ale skoro się pan dowiedział ode mnie samej tego,
co zamierzałam ukrywać panu całe życie, wyznaję, że zbudził pan we mnie
uczucia, których nie znałam przed ujrzeniem pana i o których nawet tak
mało miałam pojęcia, iż przejęły mnie zrazu zdumieniem, potęgującym jesz-
cze zamęt mej duszy. Robię panu to wyznanie z mniejszym wstydem, ponie-
waż czynię je w dobie, gdy mogę je uczynić bez zbrodni, i skoro się pan prze-
konał, że uczucia moje nie kierowały mymi postępkami.
Czy myśli pani rzekł pan de Nemours rzucając się do jej kolan że ja nie
ginę u twych stóp z uniesienia i radości?
Powiadam panu odrzekła z uśmiechem jedynie to, o czym wiedziałeś aż
nadto.
Ach, pani odparł co za różnica dowiedzieć się przypadkiem, a dowiedzieć
się od ciebie samej i widzieć, że chcesz, abym wiedział o tym!
To prawda rzekła chcę, aby pan wiedział, i słodko mi jest zwierzyć to
panu. Nie wiem nawet, czy nie mówię panu tego bardziej przez miłość samej
95
siebie niż przez miłość do pana. Bo, ostatecznie, wyznanie to nie będzie miało
następstw i pójdę drogą surowych zasad, jakie mi nakłada obowiązek.
Jak to! odparł pan de Nemours nie wiąże już pani żaden obowiązek, jest
pani wolna; gdybym śmiał, powiedziałbym nawet, że od ciebie zależy sprawić,
by obowiązek nakazał ci uczucia twoje dla mnie.
Mój obowiązek odparła zabrania mi myśleć o tym, a bardziej o panu niż
o kimkolwiek w świecie, z racji, które są panu nie znane.
Nie są mi może nie znane odparł ale to nie są słuszne racje. Zdaje mi
się, że pan de Cl�ves uważał mnie za szczęśliwszego, niż byłem w istocie, i
wyobraził sobie, że pani pochwala szaleństwa, do jakich miłość popchnęła
mnie bez twojej wiedzy.
Nie mówmy o tym wydarzeniu rzekła nie mogę znieść ani myśli o nim;
przejmuje mnie ono wstydem, a nie mniej bolesne mi jest przez swoje na-
stępstwa. To pewna, niestety, że pan jest przyczyną śmierci pana de Cl�ves; [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki