[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mi jakaś dziewczyna. Miała poddać się anabiozie na czas jego nieobecności. . .
Maskotka, którą Max ma przy kluczu do rozdzielni  Suma , jest właśnie od niej.
A inni? O innych Ted zupełnie nic nie wie. . . Wrócą, wmieszają się w wie-
lomiliardowy tłum Ziemian, nie będą się niczym różnić od innych. Tu, z dala od
131
Ziemi, każdy był kimś niezmiernie ważnym, specjalistą we własnej dziedzinie.
Tam będą tylko postaciami z tłumu. Wystarczy jednak hasło, wezwanie skierowa-
ne do nich, by znów w razie potrzeby wyodrębnili się z masy ludzkiej i stanęli
gotowi do nowych trudów, do dalszych jeszcze wypraw  prawie nieśmiertelni,
bo przeżywający współczesne sobie pokolenia, zwyciężający nawet nieubłagany
upływ czasu. . .
A on, Ted? Do czego on wróci, co będzie robił tam, na Ziemi? On zawsze
będzie się różnił od innych jej mieszkańców. . . Miejsce urodzenia? Próżnia! Data
urodzenia? Aby ją ustalić, trzeba użyć wzoru z teorii względności. . . Słowem,
życiorys wprost nieprzyzwoity!
Jak rozmawiać z tymi, którzy z Ziemią zrośnięci są od pierwszych chwil ży-
cia? Czy zrozumiejÄ… go?
Poszukał oczyma Ewy, jakby od niej wyglądając pomocy. Nie było jej przy
stole. WymknÄ…Å‚ siÄ™ na korytarz.
Na korytarzu było pusto. Ted zajrzał do pomieszczenia, gdzie wszyscy po-
zostawili skafandry. Przeliczył leżące wzdłuż ściany kuliste hełmy. Brakowało
jednego.
Szybko wciągnął kombinezon, założył hełm i poszedł w kierunku windy. Gdy
wyszedł na powierzchnię, w pierwszej chwili nie widział nic, oślepiony jeszcze
jaskrawą bielą wewnętrznych świateł. Po chwili dopiero mógł dostrzec, że niebo
nie jest czarne. Jak przez rzednącą mgłę przezierały gwiazdy  początkowo tyl-
ko te jaśniejsze, potem coraz więcej drobnych, słabych punkcików. Jasne pasmo
Drogi Mlecznej niknęło za bliskimi skałami ścian wąwozu.
Ted rozejrzał się, obszedł dokoła sześcienny blok i już włączył nadajnik oso-
bisty, by zawołać Ewę, gdy odnalazł ją  ciemniejszą plamę na tle skały. Sie-
działa oparta plecami o kamień, dłońmi obejmując podkurczone kolana. Głowę
miała przechyloną do tyłu,  jakby patrzyła w niebo. Dostrzegł jednak, że ma
zamknięte oczy.
 Co tutaj robisz?  zapytał cicho.
 Czekam na ciebie  powiedziała, nie otwierając oczu.
 Jak to?
 Wiedziałam, że przyjdziesz. Usiądz
.
Ted przysiadł obok niej, ramiona ich stykały się. Mimo woli uniósł głowę
w ten sam, co ona, sposób i przez chwilę patrzył w roje gwiazd, odnajdując uro-
jone kontury gwiazdozbiorów.
 Ile ich jest. . .  powiedział na wpół do siebie.  Tych, które widać bez
przyrządów optycznych, jest chyba paręset tysięcy. . .
 Mylisz się  powiedziała Ewa niespodziewanie rzeczowym tonem. 
Nieuzbrojonym okiem widać z Ziemi najwyżej trzy tysiące gwiazd. Tu jest nie-
co gęstsza optycznie atmosfera, więcej aerozoli i pyłu, widać więc jeszcze mniej.
Spróbuj zresztą policzyć. Ty lubisz liczyć.
132
 Wierzę na słowo!  roześmiał się.  Jeśli chodzi o to, co widać z Ziemi,
całkowicie polegam na twoich informacjach.
Milczeli długo, ona z przymkniętymi powiekami, on  szukając wciąż czegoś
na niebie.
 Ono jest tam. . . Widzę je. Niedaleko tej jasnej, białej gwiazdy. Wygląda
dość nikle wśród tych wszystkich karłów i olbrzymów nieba. To nasze Słońce.
Ewa otworzyła oczy.
 Ta jasna gwiazda obok to Fomalhaut  ciągnął Ted.  A tuż koło Słońca,
prawie na przedłużeniu tego kierunku, powinna być ta maleńka, niedostrzegalna
stąd Lacaile 9352. Har mówił, że była ona brana pod uwagę jako ewentualny cel
wyprawy  Cyklopa . Niewiele brakowało, a siedzielibyśmy teraz na jednej z jej
planet i patrzyli na Słońce z przeciwnej strony!
 Te trzy gwiazdy leżą prawie na jednej prostej w przestrzeni  odezwała się
Ewa.  Fomalhaut także niewiele od tej linii odbiega. Lecąc z Fomalhaut tutaj,
nie sposób po prostu ominąć Lacaile 9352 i Słońca.
 Sądzisz, że Kosmici odbyli taki. . . rajd gwiazdowy?
 To nie mój pomysł. Atros mówił o tym kilka dni temu. Możliwe, że przy-
byli stamtąd albo z jeszcze dalszych głębi Galaktyki. Trudno ustalić, czy wracali
tą samą drogą, czy zmienili kurs. Na przedłużeniu tej linii prostej nie leży żadna
bliska gwiazda. Może zboczyli w stronę Sześćdziesiątej Pierwszej A
abędzia albo
w zupełnie inną stronę. Istnieją przypuszczenia, że musieli co pewien czas uzupeł-
niać zapas materii napędowej, lądując na planetach. Pokonanie w jednym etapie
odległości przekraczającej dwadzieścia kilka lat światła nawet dla nich byłoby
trudne.
 Musieli być bardzo długowieczni albo. . . posiadali statek o szybkości pod-
świetlnej. . . Gdy wrócili do siebie, zastali na pewno zupełnie nowy świat!
 My także zastaniemy nowy. . .  powiedziała Ewa.
Ted pokiwał głową. Ona to przynajmniej wie, dokąd przybędzie. Ale on? Cóż
z tego, że wbito mu do głowy pewną ilość wiedzy o Ziemi  to były tylko mgliste
pojęcia. Ale jak żyć, jak wrosnąć w ten nowy i prawie obcy świat?
 Jesteśmy niemożliwi  powiedział nagle.  Jeśli tylko zaczniemy
o czymś mówić, to zaraz zjeżdżamy na tematy kosmiczne. Nie chciałem o tym
myśleć, wyszedłem za tobą, by się trochę od tego oderwać. . . Chciałem mówić
o zupełnie innych rzeczach. . .
 O czym?  spytała, patrząc w bok.
 O nas, o Ziemi, o powrocie. . . Chciałem cię prosić o coś. Przecież ja czuję
się teraz po prostu tak, jakbym miał lecieć odkrywać nową, trzecią z kolei plane-
tę! Nie wiem, czy potrafię sobie z tym poradzić. Proszę, pomóż mi. Ty lepiej ją
znasz. . .
Spojrzała na niego, potem poszukała jego dłoni i uścisnęła ją mocno. Spojrze-
nia ich spotkały się na chwilę, potem pobiegły równocześnie ku niebu.
133
 Dobrze  powiedziała Ewa.  Pod warunkiem, że na Ziemi pójdziemy
razem na ryby i na wycieczkę w góry, z plecakami, ale bez aparatów lotnych, i do
muzeów, i nad morze, na słoneczną plażę, i. . . i w ogóle wszędzie. . . [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ssaver.htw.pl