[ Pobierz całość w formacie PDF ]

oddali skrzypnęły drzwi, cicho szurnęła noga.
Zjawa zginęła.
Zjawa rozpłynęła się.
Orsana, bardziej rozdrażniona niż przestraszona, już czekała na mnie w pokoju.
Według niej, zjawa przyplątała się koło dziecięcej sypialni, przypominało gigantyczną śliwkę,
która uciekła z katorgi, na dodatek wydawało  dziwne pogańskie dz
więki , zmusiło Orsanę
do biegu po całym korytarzu, lecz póz
niej najemniczka przypomniała sobie o swoim honorze
i, stanowszy z nią w oko w oko, obrzuciła go  brzydkimi słowami , na co te, zmieszane, po-
czerwieniało i skapitulowało, rozpływając się w powietrzu. Powtarzać mi cudaczne słowa,
Orsana zrezygnowała.
Nie zdążyła najemniczka skończyć opowiadać, gdy wrócił Rolar.
- Wygrałaś! - z progu ogłosił, zatrzasnął za sobą drzwi i zmęczony runął na łóżko,
głęboko oddychając.
- No, co tam u ciebie?
- Zjawa! - Rolar, wciąż ciężko oddychając, uniósł się na łokciu przodem do mnie. --
Kwiecista, jak siniak pod okiem. Goniłem za nim przez wszystkie pomieszczenia, ale ono
wsiąkło w ścianę kuchni, a w kuchni go już nie było.
- Ty za nim czy ono za tobą? - sceptycznie uściśliła Orsana.
Rolar rzuciło jej gniewne spojrzenie, lecz zmęczenie wzięło górę i znów rozwalił się
na łóżku.
- Realistyczny wyścig z przeszkodami! - jęczał wampir, tępo wpatrując się w sufit. --
Tam, na dole, jest kupa tej przeklętej porcelany, i wszystkiego na takich niepewnych
podstawkach, że wystarczy obok przebiec - i juz ma się dość.
- Zbiłeś choć jedną? - zaniepokoiłam się.
- Nie, co ty. Zmieniłem postać.
- Nikt cię nie widział?
- Mam nadzieję, nie. A nawet jeżeli widział - jedna zjawa więcej, jedna zjawa mniej -
jaka różnica?
- To nie zjawa - pokołysałam głową. - Rolar, przegrałam. O co spieraliśmy się?
- na nic, po prostu tak - machinalnie odpowiedział wampir, i w tym samym miejscu
drgnął. -- Co masz na myśli? Spierałem się, że ono jest nieprawdziwe!
- Spierałeś się, że w zamku są dzieci - poprawiłam.
Siedliśmy za stołem wszyscy razem - ja, moi przyjaciele, Diwiena, jej tchórzliwa
siostra, emerytowany kamerdyner - od rana trzez
wy, niania z Dierą i Słarem, służąca
przytoczyła wózek z obłąkaną babką. Dworzanina nie było widać. Dzieci, choć bardzo to
dziwne, zachowywały się bardzo cicho, tuliły się do niani, raz po raz z przestrachem
oglÄ…dajÄ…c siÄ™ po bokach.
- No, jak posuwają się poszukiwania? - niewytrzymawszy po pauzie zapytała
gospodyni, podstawiając małą porcelanową filiżankę pod nosek dzbanka do kawy w rękach
służącej.
Poczekałam póki filiżanka nie napełni się do pełna i wtedy skromnie odpowiedziałam:
- Pani Biełozierska, muszę was zmartwić. Wasza zjawa nie ma żadnego stosunku do
waszej prababki... raczej, ona ma stosunek do jego ukazania, lecz zupełnie nie to, co myślicie.
Po raz pierwszy zauważyłam na beznamiętnej twarzy gospodyni przejaw zdziwienia.
- Ach tak? - Diwiena użyła deserowej łyżeczki odłupując boczek wytwornego ciastka,
pytając się mnie z nieprzyzwoitym napłynięciem emocji. -- Skądże ono się więc pojawiło?
- Znikąd. Tak naprawdę, niepoprawnie postawiliście pytanie. ONO tu się nie
odrodziło. To jest ON. Fantom.
- Przepraszam, ja zupełnie nie rozumiem różnicy.
- Fantom - to przywidzenie, wywołane przez maga - objaśniłam. -- W waszym zamku
pojawił się niekij psotnik, aktywnie tworząc fantomy: widzieliśmy trzy jednocześnie na
różnych piętrach zamku. One są niestałe, walą się od zetknięcia się z materialnym obiektem,
nawet od głośnego dz
więku. Jak ten nie bał się dz
więku, obstrzał zjawy porcelaną dawał
dobre rezultaty...
- I cóż wy nam poradzicie? Nosić z sobą po półmisku? - chichotał emerytowany
dozorca.
- Po co? Będziemy usuwać przyczynę.
- I jak, przepraszam, to zrobicie?
- Wampir,- poważnie powiedziałam.
- Przepraszam?
- Jak mówi się, klin klinem wybijają. U mnie jest znajomy wampir, zaprosiłam go by
troszeczkę pomieszkał w waszym zamku, - objaśniłam, z siłą starając się nie zauważać
wyciągających się twarzy osób audytorium. - On w ogóle - to ludożerca, lecz nie bójcie się,
on obiecał zjeść tylko czarownika. Myślę, że tej nocy ze zjawą, jak i z jego gospodarzem,
będzie wszystko skończone. Wy i wasze dzieci będziecie mogli spać spokojnie...
I tu Diera i Słar zaryczeli zgodnie w głos.
Mój obrachunek okazał się słuszny - Rolara - jednak zauważyli, wynaleziona w biegu
flanela wypadła na miejscu i okazała potrzebny efekt.
- Fe, dzieci, jak nieładnie,- skrzywiła się pani Biełozierska. -- Wy słyszeliście: nie ma
ani najmniejszego powodu do niepokoju. Sam król ufał pani Riednej ochronę swego spokoju!
Zakrztusiłam się ciastkiem, lecz potrafiłam kiwnąć, jakby nadal trzymałam królowi
czopek.
- Może, u nich brzuchy rozchorowały się? - zmieszanie przypuściła niania. -- Oni
wczoraj wieczorem wilgotne ciasto z kuchni ciągali, ja ich obkrzyczałam, lecz gdzie zaś za
takimi urwisami nadążysz?
- A gdzie zaś wam nadążyć za małym czarownikiem i wiedz
mą? - potwierdziłam. --
Pani Diwiena, nie wiem czy zmartwi was to albo ucieszy, lecz u kogoÅ› z waszych dzieci -
możliwe, że u obu, niedawno ujawnił się magiczny dar, spadek po prababce. Ot oni i bawią
się jak mogą - stwarzając fantomy, produkując słuchowe przywidzenia.
- Dzieci, to prawda? - srogo zapytała gospodyni, patrząc na maluchy.
Ryk wzmocnił się.
- No, więc teraz idz
cie stąd i stańcie w kącie - zdecydowała Diwiena. -- Jak wam nie
wstyd - straszyć domowników zjawą! Z jutrzejszego dnia zajmę się wyszukiwaniem
odpowiedniego nauczyciela i zaczniecie brać lekcje magii. Pani Riedna, a wy nie zabierzecie
ich do siebie na naukÄ™?
Słowo  lekcje przeraziło bliz
niaków bardziej niż słowo  kąt . Najgorsza kara - kiedy
psota przeobraża się w nudne codzienne zajęcie. Oni ryczeli - każdy ze swojego kąta - jak
dwie niewinne dziewice przed ślubem pod przymusem.
- Bardzo ubolewam, lecz jestem zmuszona zrezygnować. - Skręciłam leżącą na
kolanach serwetkę i wstałam zza stołu. -- Razem z krewnymi będziemy śpieszyć się do...
Jaśniejącego Gradu, by spełnić ważne królewskie polecenie. Najlepiej jeśli odda pani
dziecięta do Starminskiej Szkoły Magów, tam ich zdolnościom znajdą najlepsze
zastosowanie.
Ku ogólnej przyjemności, wszyscy zgodzili się. Białozierska ceremonialnie odliczyła
mi sześćdziesiąt złotych i kiedy zapewniliśmy siebie we wzajemnym szacunku, jak gdyby po
drodze zauważyła:
- Pani Redna, teraz, kiedy wszystko wyjaśniło się, nie moglibyście wy zabrać swojego
wampira? On już kilka godzin siedzi na progu zamku, nie dając nam wyjść, a dworzaninowi,
który nocował u bratanka na wsi - wejść. Ja nie wiedziałam, że on wasz przyjaciel i nie
chciałam niepokoić was do śniadania, lecz, ponieważ wszystko tak udanie się...
Nie dosłuchawszy, rzuciłam się do najbliższego okna, spojrzałam w dół, oczekując
zobaczyć tam kogoś zwykłego, do żywogłota włącznie, lecz...
Na progu, położywszy mordę na łapy, niewzruszenie drzemało duże zwierzę, śnieżną
plamÄ… kontrastujÄ…c siÄ™ na szarych stopniach.
ROZDZIAA
5
Zaniepokojona zleciałam na dół, skacząc po kilka stopni. Kiedy z rozbiegu
otworzyłam na oścież drzwi, wilk wciąż był tam. Na widok mnie podskoczył, nastroszył się...
a potem przycisnął uszy, jak nieszkodliwy pies, podszedł do mnie i położył się u nóg, z winą
zaglądając w twarz i merdając ogonem. Rzuciłam się przed nim na kolana, objęłam za szyję i
wtuliwszy w gęstą sierść z cierpkim zapachem leśnego zwierzęcia, rozpłakałam się z ulgi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ssaver.htw.pl