[ Pobierz całość w formacie PDF ]

stałe pamiętanie o Bogu, hojność, nie-ustraszoność i zdolność do szlachetnej śmierci. Sufi mogą
jednak unikać tak określonych formuł dla mierzenia duchowego postępu czy też - co wydaje się
gorsze - próbować mierzyć tymi kryteriami osiągnięcia innych.
Ci, którzy chcieliby osądzać innych, powinni zwrócić uwagę na morał wynikający z
opowieści sufich, przytoczonej przez Idrisa Shaha (1971, str. 75):
Jakub syn Sędziego, zadał któregoś dnia Bahaudinowi Na-wszbandowi następujące
pytanie:
Kiedy przebywałem w towarzystwie Murzhida z Tabriz, on bez przerwy czynił znaki,
abym nie zwracał się do niego w chwili, gdy jest w stanie szczególnej refleksji. Ty zaś jesteś
przystępny dla nas przez cały czas. Wnioskuję więc, że różnica ta bierze się z twojej niewątpliwie
większej zdolności do oderwania się, zdolności, którą zdołałeś opanować, ponieważ dla ciebie
nie jest ona - jak u Murzhida - czymś ulotnym i krótkotrwałym.
Daniel Goleman Bahaudin odpowiedział:
Szukasz zawsze porównań między ludz
mi i stanami. Szukasz podobieństw i różnic. Ale
nie masz racji.
Różne sposoby zachowania mogą uchodzić za spowodowane różnicami w
indywidualności, a nie jakości.
Medytacja Transcendentalna Medytacja Transcendentalna (TM) jest najlepiej znanÄ… na
Zachodzie techniką medytacji, a Maharishi Mahesh Yogi, jej twórca, najsłynniejszym joginem.
TM, to klasyczna hinduska medytacja mantry we współczesnym zachodnim opakowaniu.
Maharishi znalazł sposób na uniknięcie sanskryckich terminów i zaszczepił medytacje na
sceptycznym amerykańskim gruncie dzięki zastosowaniu naukowych określeń. Dzięki temu, że
Maharishi zrewidował ortodoksyjną naturę swoich przekonań, przeciętni Amerykanie mogą dziś
czuć się włączeni w praktykę rozwiniętą przez Hindusa dla Hindusów. Teoria stojąca za TM,
zwana  nauką twórczej inteligencji , jest uwspółcześnioną wersją nauki Z
ankaraczarji,
wywodzącej się ze szkoły adwajty, powstałej w VIII wieku na bazie filozofii Wedanty.
Z
ankaraczarja pisał w okresie, gdy w Indiach przeważał buddyzm. Jego dość udana
religijna krucjata natchnęła hinduizm nowym życiem, oferując poszukującemu ostateczny stan
niedwoistości zamiast nirwany. Celem adwajty jest zjednoczenie umysłu aspiranta z
pozbawionym formy Brahmą czy też nieskończoną świadomością; posuwa się więc ona o krok
dalej niż bhakti, której cel stanowi zjednoczenie się z Bogiem posiadającym formę. Z
rodkiem
prowadzącym do tej bezkształtnej jedności jest samadhi. Również taki jest cel TM, ale Maharishi
nie używa już tych terminów. Chociaż TM swoimi korzeniami sięga Z
ankaraczarji, jest to
ponowne uformowaDaniel Goleman nie myśli adwajty w celu jej dostosowania dla zachodniego
umysłu.
Maharishiego technika TM jest w zasadzie praktykowaniem osiągania dżhany, chociaż z
reguły określana jest jako wyjątkowa. Podobnie jak wszyscy jogini adwajty, Maharishi widzi, że
 dwoistość jest podstawową przyczyną cierpienia . Jego technika dla przekraczania tej
dwoistości rozpoczyna się od powtarzania mantry, sanskryckiego słowa lub dz
więku. Podobnie
jak Yisuddhimagga przypisuje odmienne przedmioty medytacji ludziom o odmiennym
usposobieniu, również Maharishi uważa, że wybór właściwej mantry dla określonej jednostki jest
w TM czynnikiem istotnym. I jak Yisuddhimagga przedstawia subtelmejsze poziomy
jednopunktowości jako coraz bardziej wspaniałe, Maharishi opisuje coraz większy  czar , kiedy
umysłowi pozwala się podążać za swoją naturalną skłonnością do wchodzenia na  poziom
większego szczęścia dzięki zagłębianiu się w subtelniejsze stany myśli poprzez mantrę.
Istnieje mistyka związana z wyjątkowością mantry dla każdej osoby, a nauczyciele
przestrzegajÄ… nowicjuszy, aby nigdy nie ujawniali swojej mantry nikomu, ani nawet nie
wypowiadali jej na głos.
Niekiedy jednak ludziom, którzy są w podobnym wieku, mają podobne wykształcenie i
jeszcze kilka innych cech wspólnych, dawana jest mantra identyczna. Treść mantr nie ogranicza
się wyłącznie do TM; pochodzą one ze standardowych sanskryckich z
ródeł i używane są dziś
przez wielu hinduistów.
Podobnie jak miliony współczesnych indyjskich bhaktów, medytujący techniką TM w
Des Moines mogą cicho intonować  Szjam (imię Pana Kryszny) lub  Ajng (dz
więk
poświęcony Bogini Matce).
Przekonanie, że określony dz
więk mantry obdarza pewnymi łaskami czy też jest
właściwy dla określonych osób, jest dość powszechne w hinduizmie. Starożytne Upaniszady
Sajwa zawierają rozprawę o pięćdziesięciu literach sanskryckiego alfabetu, traktując każdą z nich
jako mantrę samą w sobie i opisuMedytacja Transcendentalna jąć ich wyjątkowe właściwości.
Litera umkara (U) daje siłę, kumkam (ka) to antidotum na trucizny, ghamkara (gna) obdarza
pomyślnością, afamkara (fa) przyznaje duchowe moce.
W TM medytujący uczą się unikać pełnej wysiłku koncentracji. Studentowi mówi się, aby
przenosił swój umysł łagodnie z powrotem na mantrę, kiedy zaczyna on wędrować. W efekcie
proces ten jest uzyskiwaniem jednopunktowości, chociaż koncentracja jest raczej bierna niż
wymuszona.
Następujący, często cytowany opis natury TM, dokonany przez Maharis-hiego (1969, str.
470), dość dobrze przedstawia ogniskowe zawężenie uwagi na przedmiocie medytacji i następne
przekraczanie przedmiotu podczas wspinania się poprzez stan dostępu do drugiej dżhany.
Medytacja Transcendentalna, jak mówi on, pociąga za sobą  (...) kierowanie uwagi do wewnątrz
ku subtelniejszym poziomom myśli, aż umysł przekroczy doznanie najsubtelniejszego stanu
myśli i dotrze do z
ródła myśli (...)
Tak jak w dżhanach, szczęście przybywa wraz ze spokojem umysłu. Celem mantry jest
to, co Maharishi nazywa  transcendentną świadomością ; kiedy umysł  przebywa w prostym
doznawaniu szczęścia, traci wszelki kontakt z zewnętrzem i jest w stanie transcendentnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ssaver.htw.pl