Edigey Jerzy Wycieczka ze Sztokholmu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podyktował to tempo, był młodszy i stale chodził po górach, ale ze zdziwieniem
stwierdził, że staruszek , za jakiego uważał podpułkownika, arii się nie zasapał, ani
nie miał twarzy zaczerwienionej nadmiernym wysiłkiem. A przy drugim zakręcie
nawet Stanisławowi Motyce zaczynało brakować tchu w piersiach.
�- Zatrzymamy się na chwilę - zaproponował - trzeba się porozumieć z naszymi
ludzmi. Uprzedzić ich, że się zbliżamy do hali i dowiedzieć się, co tam widać i
słychać.
�Oficer wyjął z plecaka krótkofalówkę i zaczął nadawać.
�- Tu fala , tu fala , gołębie czy mnie słyszycie, gołębie czy mnie
słyszycie? Odbiór.
�Za chwilę w głośniku odezwało się.
�� Tu gołąb pierwszy, tu gołąb pierwszy. Słyszymy was bardzo dobrze.
Odbiór.
�� Co widzicie, co widzicie? Odbiór.
�- Rozpoznaliśmy obiekt. Ten sam. Jest spokojny. Niczego się nie spodziewa.
Poza nim nie ma tu nikogo, Odbiór.
�- Przyjęte. Za dwadzieścia minut będziemy na miejscu. Przygotować się.
Odbiór.
�� Zrozumieliśmy, zrozumieliśmy. Jesteśmy gotowi.
�� Podejść jak najbliżej. Odbiór.
�- Zrozumieliśmy. Gołąb cztery jest o trzydzieści metrów od obiektu. Odbiór.
�- Zrozumiałem, zrozumiałem. Czekać. Wyłączam się.
�� Te krótkofalówki to dobra rzecz - stwierdził porucznik pakując radio z
powrotem do plecaka. Nie miałbym jednak nic przeciwko temu, żeby były lżejsze.
�� Będą - zapewnił podpułkownik - widziałem u naszych przyjaciół dwa razy
mniejsze, ważące niecałe pół kilograma i o zasięgu znacznie większym.
�Znowu szli pod górę. Cały czas droga wiodła lasem. Wreszcie las zaczął się
przerzedzać i oczom turystów ukazała się mała polanka. Na jej środku przed laty
widocznie stał stary pasterski szałas. Teraz to była mała kupka na wpół spróchniałych
desek. Chociaż to pazdziernik i okres wysypu rydzów minął, rdzawe kapelusiki
grzybów w wielu miejscach wystawały spod poszycia leśnego. Porucznik nie zwracał
uwagi na rydze. Szybko zboczył z drogi i wszedł pomiędzy drzewa. Dał znak ręką,
aby pułkownik poszedł za jego przykładem. W górze, jakieś pięćdziesiąt metrów nad
nimi, za małym laskiem oddzielającym polankę od właściwej hali widać było bujną,
zieloną trawę i na jej środku cztery pasterskie szałasy. Jeden, mieszkalny, miał nawet
mały ganeczek. Na tym ganku siedział człowiek i coś gotował na turystycznej
maszynce.
�- To Szaflar - szepnął porucznik - trzeba teraz iść jak najciszej, to uda się nam
go tak zaskoczyć, że ani drgnie.
�Wbrew jednak tym ostrzeżeniom porucznika, Kaczanowski wyszedł na środek
drogi i zawołał:
�- Panie Szaflar!
�Siedzący przed szałasem człowiek odwrócił głowę w kierunku idących, ale się
nie podniósł. Kiedy zaś obaj oficerowie zbliżyli się do niego na parę kroków,
Dowiedział:
�� Witajcie, poruczniku. A jednak mnie znalezliście. Byłem pewien, że jeśli
nie dziś, to jutro tu przyjdziecie.
�� Moje nazwisko Kaczanowski, podpułkownik z Komendy Głównej MO w
Warszawie. Chciałem z panem porozmawiać - oficer milicji usiadł koło przewodnika.
- Przede wszystkim, dlaczego pan uciekł z domu?
�� Przez głupotę. Jak zwykle wyszedłem rano o siódmej do pracy. Na
Krupówkach spotykam Kazia Dziuba, to też - przewodnik, a on mi powiada: wiesz,
Andrzej, wczoraj w hotelu �Nosal� zamordowali jakąś Szwedkę i zrabowali jej złotą
bransoletkę . A ta bransoletka leży u mnie w domu, w biurku. Mało to ludzi
widywało mnie codziennie, jak tańczyłem z panią Persson? Taki mnie strach obleciał,
że i bałem się wrócić do domu, i dalej iść ulicą. Myślałem, że pierwszy napotkany
milicjant mnie aresztuje pod zarzutem morderstwa. Skręciłem w ulicę 15 Grudnia i
zaraz za Halamą w lasek. Tak dotarłem do Zcieżki nad Reglami i nią do Hali
Miętusiej. Pózniej cały czas idąc lasem, do drogi na Halę Stoły. Dopiero tutaj sobie
uprzytomniłem, że przecież nigdzie nie znajdę takiego schronienia, w którym nie
moglibyście mnie znalezć.
�� Trzeba było od razu do nas przyjść.
�� Aatwo to powiedzieć. Przecież i teraz wiem, że chociaż jestem niewinny tej
zbrodni, to i tak mi nie uwierzycie. Siedziałem i czekałem w tym szałasie na to, co
prędzej czy pózniej musiało się stać.
�- Poruczniku - polecił podpułkownik - porozumcie się z waszymi ludzmi i
odeślijcie ich do Zakopanego. Nie będą nam potrzebni.
�Kiedy Stanisław Motyka odszedł, aby odszukać ukrytych w lesie milicjantów,
Kaczanowski zauważył:
�� Właśnie woda się zagotowała. Macie herbatę?
�� Mam.
�� To świetnie. Liczę, że i nas poczęstujecie. Chętnie się napiję, bo przy tym
podchodzeniu pod górę trochę mi w gardle zaschło. Motyka pewnie także wam nie
odmówi.
�Mocno zdziwiony Andrzej Szaflar, bo nie tak sobie wyobrażał swoje
aresztowanie, zaczął się krzątać przy parzeniu herbaty.
�� Mam jeden kubek - zafrasował się - idąc do pracy zawsze biorę ze sobą
plecak. Tam mam maszynkę turystyczną, kubek, garnek, trochę lekarstw, trochę
herbaty i kawy a nawet płaskoszczypy oraz kilka gwozdzi. Nawet jak się chodzi
najbardziej uczęszczanymi szlakami, nigdy nie wiadomo, czy któremuś z
wycieczkowiczów coś się nie przydarzy.
�� Porucznik Motyka ma ze sobą plecak. Zapewne z podobnym
wyposażeniem. Tam będzie drugi kubek. Jakoś sobie poradzimy.
�Właśnie porucznik wrócił i ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu zastał
zwierzchnika i domniemanego przestępcę w wielkiej zgodzie przygotowujących
herbatę. Drugi kubek rzeczywiście znalazł się w plecaku młodszego oficera, który
jednak wymówił się od przyjęcia poczęstunku. Za to Kaczanowski nie tylko popijał
herbatę, ale również sięgnął po leżący chleb i wędlinę. Z dużym apetytem zajadał
grubą pajdę.
�� Dobrze się tu pan urządził - stwierdził podpułkownik.
�� To nie ja. Kiedy tutaj jeszcze wypasano owce, w tym szałasie zawsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki