Chmielewska Joanna O Teresce i OkrÄtce Duch

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

W ka\dym razie nie róbmy tego co inni, bo te\ wylądujemy w szpitalu& O
Bo\e& ! Co to& ?!!
Skądś, z mrocznej głębi, stamtąd, gdzie ju\ były, niejako zza ich pleców,
dobiegł nagle jakiś cichy, posępny, grozę niosący dzwięk. Jakby stłumione,
ponure, złowieszcze wycie. Potem coś zabrzęczało, załomotało \elazem&
Tereska i Okrętka zdrętwiały radykalnie, sparali\owało je i zaparło im dech.
Dzwięk znakomicie pasował do tych grobowych kazamatów. Głuchy, złowrogi ryk
trwał ciągle, natę\ał się i cichł, towarzyszył mu ten brzękliwy, \elazny łomot,
przytłumiony, odległy, ale wyrazny. Dobiegał stamtąd, skąd przyszły i gdzie
wiodła ich droga powrotna, z pomieszczenia pod kuchnią&
Okrętka poczuła w sobie nieopanowaną, dziką chęć wezwania pomocy. Otworzyła
usta, ale nie wydobył się z nich \aden głos. Teresce mgliście mignęło w głowie,
\e tam przecie\ zostali Zygmunt i Januszek, na litość boską, co się z nimi
stało& ?! Przemogła skamieniałą odrętwiałość, ściskając w spoconej nagle dłoni
zapaloną latarkę, na uginających się nogach ruszyła w stronę zródła dzwięku.
96
Okrętka, wcią\ bez słowa chocia\ z otwartymi ustami, sztywno, automatycznie,
ruszyła za nią&
Wycie nieco przycichło, na pierwszy plan wybijał się teraz \elazny łomot.
Tereska nabrała rozpędu, przebiegła piwnicę z resztkami półek, wpadła do
następnej, przed sobą ujrzała jasność. Wycie znów się wzmogło. Tereska dopadła
drzwi i spojrzała&
Zatrzymała się jak wryta i gwałtownie uchwyciła futryny, poniewa\ na plecy
wpadła jej Okrętka, która chwilę przedtem zamknęła oczy. Obie milczały, z
ró\nych przyczyn niezdolne do posłu\enia się głosem. Okrętce udało się wreszcie
w pewnym stopniu zrealizować swoją dziką chęć krzyku o pomoc.
Co& ?! wychrypiała Teresce w ucho rozpaczliwym szeptem. Tereska rozumiała
doskonale, \e przyjaciółka pyta ją, co widzi, ale milczała nadal. Brzękliwy
łomot pomieszany z wyciem grzmiał w całym pomieszczeniu. Okrętka poczuła, \e nie
zniesie tego ani chwili dłu\ej, padnie trupem, ucieknie, oszaleje! W przypływie
ostatecznej desperacji otworzyła oczy.
Przed wyczystką przewodu prowadzącego do kominka w sali balowej klęczał
Januszek, wydawał z siebie głuche, potę\ne ryki i walił młotkiem w \elazne
drzwiczki, z trzaskiem zamykając je i otwierając. Odwrócony był do nich tyłem&
Po dość długiej chwili Tereska poruszyła się i odetchnęła głęboko.
Nic nam się nie stanie, poza tym, \e umrzemy na serce rzekła z
rozgoryczeniem. Ciekawe, skąd pochodziły te dzwięki, kiedy nie było tu mojego
brata&
Januszek nagle zamilkł, zaniechał walenia młotkiem, otworzył drzwiczki,
wepchnął głowę do środka i jakby nadsłuchiwał. Tereska podeszła do niego.
Czyś zwariował? spytała cierpko. Co robisz?! I gdzie Zygmunt?
Januszek wyjął głowę z przewodu i obejrzał się.
Zygmunt na górze wyjaśnił. Sprawdzamy, co słychać przez przewód
kominowy. Ja tu krzyczę, a on słucha& o, idzie.
No i co? W wejściu do piwnicy pojawił się niezadowolony Zygmunt.
Słychać, ale tylko przy samym kominku oznajmił. Dalej nic. I wcale nie
to samo co z taśmy, mało brzęczy. Jakieś to takie& przytłumione.
Januszek zerwał się i wręczył mu młotek.
Trzeba sprawdzić dokładnie. Pokrzycz tu trochę i powal, ja te\ chcę
posłuchać. Tylko czekaj, przyniosę z kuchni coś do brzęczenia&
Wrócił po krótkiej chwili, przynosząc patelnię, łopatkę do węgla i du\ą
ły\kę. Oddał im te przedmioty, polecił brzęczeć i znów popędził na górę. Tereska
i Zygmunt odczekali kilka sekund, po czym Zygmunt jął walić w drzwiczki łopatką
od węgla i młotkiem, wydając gromkie ryki. Tereska bębniła ły\ką w patelnię.
Ciągle jeszcze oparta o futrynę drzwi Okrętka słuchała przez chwilę tych
produkcji akustycznych. Nagle poczuła, \e nie ma rady, musi natychmiast zająć
się czymś zwyczajnym, inaczej bowiem jej psychika ulegnie gruntownemu
wypaczeniu. Porzuciła potwornie hałaśliwą piwnicę, udała się na górę i na
podeście kręconej klatki schodowej natknęła się na koszyk z jajkami. Od razu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki