Brenden Laila Hannah 06 Jad

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mogła dobrze o mnie myśleć. - Ole złożył ręce i oparł je o blat stołu. - Bo ja chyba nigdy nie będę
mógł spojrzeć ci w oczy, żeby nie myśleć, jak głęboko cię zraniłem. To będzie moja kara.
- Nikt nie zasługuje na to, żeby sam siebie karać. Czemu by to mogło służyć? - �shild
mówiła, patrząc przed siebie. - Ja też mam różne gorzkie doświadczenia, dobrze o tym wiesz.
Ole drgnął. Po raz pierwszy słyszał, że �shild mówi o czasie spędzonym w Valdres.
Musiała pod jego nieobecność przemyśleć swoje życie, i to pod każdym względem.
- Ale twoje doświadczenia nie wyrządziły krzywdy nikomu prócz ciebie - wtrącił. Bał się,
żeby �shild nie pogrążyła się w roztrząsaniu przeszłości. Ze zgrozą przypominał sobie ten trudny
czas, kiedy zamknęła się w sobie.
- W każdym razie pchnęły mojego ojca do śmierci. -�shild roześmiała się krótko i
nieprzyjemnie. - Każde z nas dostało swoją porcję.
- Tak, chyba tak. Tylko że nie możesz brać odpowiedzialności za to, że twój ojciec zaraził
się cholerą. Nie wiedział, co robi.
- A ty wiedziałeś, co robisz? To chcesz mi powiedzieć?
Ole tak nie myślał, ale pragnął wykorzystać szansę odwrócenia rozmowy od tamtego
dramatycznego czasu, kiedy �shild była chora, mówić o tym, co jest dla nich ważne dzisiaj.
- Tak, nie mogę się usprawiedliwiać. - Ole kręcił głową. Powiedział to już wielokrotnie
przedtem. - Ale kiedy głupota wzięła górę i stało się tak, jak się stało, to kłamstwa Niny stanowią
jakieś rozwiązanie, prawda? -Nie oczekiwał odpowiedzi, zaskoczyło go więc, kiedy �shild rzekła
bez wahania:
- Przypuszczalnie to jest najlepsze... dla...
Ole uniósł brwi i w napięciu czekał na dalszy ciąg.
- ... dla obojga. Dla ciebie i dla mnie. Dla nas.
Potem zaległa głęboka cisza. Ogień trzaskał na kominku, poza tym nic nie było słychać.
�shild spoglądała na swoje kolana. Czyż nie powinna teraz być zadowolona? Ole mimo wszystko
nie jest związany z inną kobietą, tylko ona będzie mogła rodzić jego dzieci. Poczuła się jednak
zmęczona i wyczerpana. Nareszcie znalazły się odpowiedzi na wszystkie pytania, została
uwolniona od bolesnej myśli, że Ole będzie miał dziecko z Niną, mimo to czuła się tylko senna i
ociężała. Dopiero teraz pojęła, jakie wyniszczające są takie rozmyślania.
- Idz się przebrać, ja przygotuję kolację. Musisz być strasznie głodny.
�shild wstała z wysiłkiem. Nie powinna zaniedbywać obowiązków, choć chwila jest taka
poważna.
- Dziękuję ci, że mnie wysłuchałaś. - Ole też wstał. Chrząknął. - Myślisz, że zdołamy
odbudować to, co było? - Zatrzymał żonę, kierującą się do kuchni. Położył jej ręce na ramionach i
patrzył w brązowe oczy.
- Musimy spróbować, Ole. Nasze życie jest tutaj. - Ze smutnym uśmiechem poszła do
spiżarni.
- Nie miałem w mieście za dużo czasu, ale zdążyłem znalezć to. - Ole wyszedł z alkierza z
małą paczuszką w ręce. Położył ją na brzegu stołu obok �shild, która podała właśnie kolację.
Wytarła ręce w fartuch i zaskoczona spoglądała na męża.
- Nie musiałeś kupować mi prezentu.
- Może i nie, ale bardzo chciałem. - Ole aż się palił, żeby ją objąć, ale była jakaś taka
nieprzystępna. Chwila była chyba mało odpowiednia do dawania prezentów, a zwłaszcza
obejmowania. Westchnął ciężko. Po mrozie i wietrze bolały go oczy.
- Rozpakuj, kiedy będziesz chciała.
- Och, już teraz jestem taka ciekawa, że nie mogłabym dłużej czekać. - �shild rozjaśniła się,
a w jej oczach pojawił się znajomy błysk. - Nie codziennie człowiek dostaje przy kolacji pięknie
zapakowany prezent.
Usiadła na krześle i położyła paczuszkę na kolanach. Była płaska i miękka, z niewielkim
wybrzuszeniem pośrodku.
- Coś ty znowu wymyślił? - Niecierpliwymi palcami rozwiązała sznurek i starannie go
zwinęła. Potem usunęła cienki papier, a jej oczom ukazał się najpiękniejszy, najbardziej lśniący
materiał, jaki kiedykolwiek widziała.
Była to jedwabna tkanina w mieniące się wzory. Kolory niebieski, pomarańczowy, żółty
świetnie będą pasować do włosów �shild. Ostrożnie pogładziła materiał, zanim rozwinęła
jedwabny szal. Uważała, żeby palce zniszczone ciężką pracą nie wyciągały delikatnych niteczek.
Ole zadał sobie trud znalezienia dla niej prezentu i wybrał kolory, które ona najbardziej lubi. Nawet
jeśli nie zna się na kobiecych fatałaszkach, musiał rozumieć, że to jest coś wyjątkowego. �shild
pogłaskała długie frędzle i dopiero teraz odkryła, że do jednego końca szala została przypięta
broszka. Wystarczył rzut oka, by stwierdzić, że to niezwykła robota i nagle wzrok przesłoniły jej
łzy. Broszka przedstawiała duże rozłożyste drzewo, pod którym stał człowiek, wyciągając ręce ku
górze. �shild nie miała najmniejszych wątpliwości, co Ole chciał jej powiedzieć, wybierając taki
motyw. Ogarnęła ją złość. Naprawdę musi przyjąć te dwie wyciągnięte ręce?
- Pomyślałem, że to są twoje kolory. - Ole stanął za jej krzesłem, położył ręce na oparciu. -
Może materiał nie jest taki piękny, jak mi się wydawało, sama to najlepiej stwierdzisz, ale mnie
bardzo się podobał.
- Ole, to zbyt kosztowny prezent. Nigdy nie miałam niczego równie pięknego. Serdecznie ci
dziękuję.
Sama słyszała, jak żałośnie brzmi to podziękowanie, ale była i zaskoczona, i wzruszona.
Wzruszona, ponieważ Ole znalazł ten szal specjalnie dla niej. A zaskoczona, bo nieoczekiwanie
jakby jakiś węzeł w jej duszy się rozwiązał.
- Trochę się wahałem co do broszki, ale ten wzór ma dla mnie szczególne znaczenie. j [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki