Boge Anne Lise Grzech pierworodny 03 Wyznanie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szył na ratunek, przeciskając się między zwierzętami, gnał ranny. Niech ktoś zadzwoni po doktora. I niech powiedzą,
w stronę syna i atakującej krowy. Kiedy Mali pózniej o tym że to pilne.
myślała, zawsze najbardziej dziwiło ją to, że Johan mógł
Mali biegiem wróciła na schody i poprosiła Ingeborg, że�
działać z taką szybkością. Wpadł między szalejącą krowę
by zatelefonowała po doktora. I powiedziała, że czas nagli,
i dziecko, chwycił malca i po prostu rzucił go do Mali,
Johan może być w bardzo ciężkim stanie.
a wtedy Kolia zaatakowała jego. Parskając z wściekłości,
Mały Sivert wył i wyrywał się do matki, Mali jednak nie
tratowała go i bodła. Mali udało się schwycić kurtkę Małe�
zwracała na niego uwagi. Czym prędzej wróciła do Johana.
go Siverta, przycisnęła go do siebie i pobiegła w stronę
- Może najlepiej go nie ruszać - powiedział Sivert. - To
schodów. Stanęła tam kompletnie sztywna ze strachu,
może mu sprawiać jeszcze większy ból. Nie wiemy, jak cięż�
z wrzeszczącym dzieckiem w objęciach, i patrzyła, jak kro�
ko jest ranny. Posiedz tu przy nim.
wa tańcuje nad Johanem, który leży na ziemi zdany na ła�
- A ty gdzie idziesz?
skę zwierzęcia. Widziała, że objął rękami głowę i zwinął się
- Przyniosę fuzję i zastrzelę Kolię - odparł z goryczą. -
niemal w kłębek.
Zanim narobi jeszcze więcej szkód.
Miała wrażenie, że cala wieczność minęła, zanim parob� -To była moja wina - płakała Mali. - Nie powinnam
cy przybiegli z kijami i krzycząc, bijąc i kopiąc oszalałą kro�
była...
wę, odpędzili ją od Johana.
- Zapomnij o winie - uciął Sivert. - Tutaj chodzi o rato�
-Wpędzcie krowy do środka, -krzyknął Sivert do wanie życia.
parobków - a Kolię pognajcie za spichlerz, trzeba ją usunąć.
Mali usiadła na trawie i głowę Johana ostrożnie ułożyła
Pochylił się nad nieruchomą postacią na ziemi. Boże
sobie na kolanach. Krew ciekła mu z nosa, miał rany na
drogi, myślała Mali, Johan nie żyje! Poświęcił życie, by
twarzy i na rękach. Jedna noga leżała w dziwnej pozycji,
uratować mojego syna, a to wszystko moja wina. Zęby
Mali domyślała się, że to złamanie. Jak bardzo poza tym był
dzwoniły jej głośno, ledwo zauważyła, że służące przybie�
poszkodowany, trudno powiedzieć, tu trzeba doktora. Lo�
gły na pomoc.
dowatymi, drżącymi rękami delikatnie głaskała jego rzad-
138
139
kie włosy, a łzy nieustannie spływały jej po twarzy.
chowałby się tak samo, gdyby wiedział, że Mały Sivert jego
On uratował życie jej synka i nawet nie pomyślał, że sam
synem nie jest. Tego nie wiedziała. Jedyne, co wiedziała na
może zostać zabity. Pochyliła twarz ku tej bladej, zakrwa-
pewno, to to, że zrobił to, co zrobił, bo kocha Małego Siver-
wionej twarzy i jęknęła głośno.
ta bardziej niż własne życie. Mali poczuła, że zalewa ją fala
- Johan - szeptała wolno. - Johan, słyszysz mnie?
wielkiej czułości do tego człowieka leżącego na ziemi.
I Johan z wolna zaczął otwierać oczy. Trochę trwało,
- Co powiedziałaś? - wymamrotał tuż przy jej uchu. -
nim zdołał coś zobaczyć, ale nagle spojrzał na nią całkiem
Zdawało mi się, że mówiłaś...
przytomnie. Próbował się poruszyć, ale jęknął z bólu.
- Kochany - wyszeptała ponownie Mali i pocałowała go
- Mały Sivert - wyszeptał popękanymi wargami. - Co...
ostrożnie w zakrwawione czoło. - Ty go uratowałeś, Johan.
z Małym Sivertem?
Mimo że sam mogłeś zginąć...
- Uratowałeś mu życie - szepnęła Mali. - Jest trochę po�
- Przecież to mój syn - odpowiedział z wyraznym wysił�
obijany i przestraszony, ale myślę, że nic złego mu się nie
kiem. - On jest moim synem...
stało. Uratowałeś mu życie, Johan - powtórzyła ochryple.
- Tak, to jest twój syn - Mali zaniosła się szlochem. -
Przytuliła twarz do niego i głaskała go delikatnie po
I ja... nigdy ci nie zapomnę tego, co dzisiaj zrobiłeś. Ko�
włosach.
cham cię - dodała cicho.
- To była moja wina - płakała cicho. - Weszłam do do�
Johan przez chwilę leżał całkiem bez ruchu. Mali wy�
mu, żeby mi się chleb nie spalił...
prostowała się przerażona, myślała, że może skonał. Ale on
- No, no - uspokajał ją Johan. - %7łeby tylko Małemu Si-
patrzył na nią. Widać było, że bardzo cierpi, mimo to w je�
vertowi nic się nie stało, to...
go oczach płonęło jakieś niezwykłe światło. Po lewym po�
- Ale ty jesteś ranny - szeptała Mali. - Kolia mogła cię
liczku spłynęła samotna łza.
zabić. Johan, kochany...
- %7łe też dane mi było usłyszeć, jak mówisz do mnie
Nie zastanawiała się, że takich słów nigdy przedtem
w ten sposób - powiedział cichutko. I nagle opadł w jej ra�
mu nie mówiła. Ani nad tym, że siedzi oto przy mężu, pod�
mionach. Przez chwilę, która zdawała się nie mieć końca, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki