BILB

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jesteś pierwszym sprzedawcą, który to zobaczy. Uzyskałem właściwie dwie odmiany z
jednego krzyżowania i nazwałem je Aurelia i Alicja. Na cześć moich wnuczek blizniaczek.
Powoli otworzył drzwi i gestem zaprosił Krzysztofa do środka.
Pasłęcki wszedł do nieco mniejszej części szklarni i aż westchnął z zachwytu.
Znalazł się pośrodku kwitnącego pola. Ostro zakończone, purpurowe płatki tulipanów po
prawej przechodziły na obrzeżach w intensywnie rubinowy odcień. Po lewej było odwrotnie
fiolet stanowił obramowanie dla czerwieni. Wszystkie kwiaty były średniej wielkości i
przypominały kieliszki do szampana.
Jakie piękne! Krzysztof przykucnął pośrodku wąskiej ścieżki i dotknął najbliższego
kielicha. W życiu nie widziałem tak nasyconych kolorów!
Pan Bronisław spoglądał na rośliny z taką czułością, jak matka na nowo narodzone dziecko.
Prawdę mówiąc, nie spodziewałem się takiego rezultatu powiedział, odruchowo
sprawdzając dłonią wilgotność podłoża. Nasycenie barwy zaskoczyło i mnie. Pojutrze jadę
zgłosić tę odmianę. Dzisiaj przez cały dzień przygotowywałem zdjęcia i dokumentację.
Coś niesamowitego. Krzysztof kręcił głową. Zbije pan na tym majątek.
Dam ci po kilkanaście sztuk na próbę. Zobaczymy, czy się będą podobały klientom.
Na pewno! Zrobią furorę!
Przez następną godzinę wybierali odpowiednio rozwinięte tulipany. Zbyt dojrzałe nie
wchodziły w grę, a te w pąkach musiały być odpowiednio wybarwione i mieć lekko rozchylone
górne części płatków. Takie zazwyczaj utrzymywały się najdłużej.
Potem wybrali jeszcze ponad siedemdziesiąt hermanów i wreszcie, grubo po dwudziestej,
Krzysztof podjechał pod kwiaciarnię, wtaszczył trzy wiadra tulipanów do środka i ustawił wzdłuż
lady.
Wioletta na widok nowych odmian aż zapiszczała z zachwytu. Zwłaszcza podobały jej się
aurelie, te z przewagą fioletu.
Wyglądają tak nierealnie, że aż chce się ich dotknąć i sprawdzić, czy są żywe
powiedziała, czule głaszcząc rozchylone płatki.
Pasłęcki już miał iść na poddasze, gdy przypomniał sobie o chińszczyznie dla Elżbiety.
Zadzwonił do niej, że jeszcze tylko podjedzie po kolację i zaraz będzie w domu.
W restauracji czekał dwadzieścia minut, ponieważ była pełna sala i tylko dwie osoby w
kuchni. Krzysztof nie miał ochoty stać w zatłocznym lokalu, zostawił numer komórki i poprosił o
telefon, jak już wszystko będzie gotowe. Zapłacił z góry, schował paragon, wyszedł na zewnątrz i
wsiadł do samochodu. Włączył muzykę klasyczną, oparł się o wygodnie i przymknął oczy.
Był straszliwie zmęczony.
Ostatnio, ze względu na koszmary i ich skutki, starał się nie sypiać i wyczerpanie dawało o
sobie znać.
Wziął głęboki oddech i postarał się myśleć o czymś przyjemnym.
Rozgłośnia radiowa akurat zaserwowała słynny koncert e-moll Chopina i Pasłęcki utonął w
bezpiecznym i przytulnym kokonie dzwięków.
Balansował przez kilka minut na krawędzi jawy i snu. Delikatny fortepian działał
odprężająco, wokół unosił się zapach chińskiego jedzenia, a z restauracji dobiegały rozmowy i
śmiech klientów.
Krzysztof rozluznił się i zrelaksował.
Bardziej niż we własnej sypialni&
Nagle przez uchylone okno wdarł się do auta chłodny powiew wiatru, przynosząc
rozpaczliwy kobiecy krzyk.
Pasłęcki podniósł głowę i rozejrzał się czujnie dokoła. Nie wiedzieć czemu, świat przybrał
dziwny, czarno-czerwony odcień. Nawet przechodzący przez ulicę ludzie wydawali się mieć
czerwoną skórę. Przez chwilę Krzysztof miał wrażenie, że spogląda przez dziecięce okulary z
czerwonymi szybkami. Powietrze zrobiło się ciężkie i lepkie, trudno było oddychać. Płuca
broniły się przed nim jak przed trucizną.
Oddychając płytko, złapał za klamkę i spróbował otworzyć drzwi.
Jasna cholera! mruknął, wychylając się przez okno, bu odblokować klamkę.
Wtem nad maską zobaczył wielki, ciemny cień i zanim zdążył zareagować, ktoś z całej siły
uderzył kijem bejsbolowym w sam środek szyby. Krzysztof skulił się z krzykiem i osłonił głowę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki