[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Zatem teraz zobaczyłaś także nogę - mruknął ponuro. - Nogę kaleki.
Odwrócił się gwałtownie, wciągnął spodnie i pospiesznie zapiął guziki. Poniewczasie
zorientowała się, jak wielki popełniła błąd.
- Cokolwiek powiesz, twoja noga jest częścią ciebie - zauważyła ostrożnie. - Wcale
nie użalałam się nad tobą. Przeciwnie, nie przestaję myśleć o tym, jak bardzo musiałeś być
dzielny. Nadal jesteś odważny.
- E tam - burknął i włożył koszulę i płaszcz. Dystans między nimi nagle przybrał
rozmiary przepaści. - Ani trochę. Chodz
, odprowadzÄ™ ciÄ™ do domu.
- Jak możesz podawać w wątpliwość to, co mówię? - obruszyła się. - Zaufałeś mi, a
ja zaufałam tobie, pod każdym względem, i szczerze uważam, że jesteś odważny!
Nie odpowiedział ani słowem.
Bethany chwyciła chustę z podłogi i zarzuciła ją na ramiona. Z trudem
powstrzymywała łzy rozczarowania.
- Sądziłam, że łączy nas coś więcej - westchnęła rozżalona. - Byłam pewna, że dużo
dla siebie znaczymy, a tymczasem wszystko między nami wydaje się umierać, jeszcze
zanim się narodziło...
William nadal milczał, a ona nie miała zamiaru go o nic błagać. Przygryzła wargę i
ruszyła do drzwi. Zanim jednak położyła dłoń na klamce, chwycił ją za rękę, przyciągnął do
siebie, objął i zanurzył twarz w gęstwinie jej włosów. Przytulił się do niej mocno, bez
słowa wyjaśnienia, jednak ona nie potrzebowała niczego więcej.
Macallister rzucił karty na zielone sukno i odsunął się z krzesłem od stołu. Nawet nie
czekał, aż inni wyłożą karty. Wiedział, że znowu przegrał, tego wieczoru szło mu z
le w
każdym rozdaniu.
S
R
Wyglądało jednak na to, że w końcu jego los się odmieni.
W drzwiach stała panna Amaria i z uwagą obserwowała zgromadzonych w pokoju
panów. Porucznik przygładził haftowany front kamizelki, poprawił mankiety koszuli i
ruszył ku niej z uśmiechem. Miał świadomość, że stojąca przed nim kobieta uważana jest
za najpiękniejszą i najbardziej elegancką z sióstr Penny, ale jemu wydawała się zbyt
sztywna i przesadnie oficjalna, zwłaszcza w porównaniu z Bethany. Między innymi dlatego
tak bardzo pragnął zdobyć tę drugą.
Amaria z pewnością szukała właśnie jego. W przeciwnym razie po co miałaby tu
przychodzić?
- Panno Penny. - Ukłonił się na powitanie. - Ma pani dla mnie wieści, czyż nie?
Wydawała się zaskoczona i choć uśmiechnęła się uprzejmie, jednocześnie
rozpostarła ręcznie malowany wachlarz i zatrzepotała nim, jakby chciała się odgrodzić od
natręta.
- Obawiam się, że nie mam wieści, których pan wyczekuje, panie poruczniku -
odrzekła z westchnieniem. - Przesłałam siostrze pańskie zaproszenie na górę, ale jeszcze
nie przyszła. Jak już podkreśliłam, jest niezwykle zapracowana, lecz na pewno się zjawi,
gdy tylko będzie wolna od obowiązków.
Skrzywił się, wyraz
nie rozczarowany. Nie lubił czekać na nikogo, zwłaszcza na
kobiety.
- Sam po nią pójdę - zaproponował.
Panna Penny złowrogo zamachała wachlarzem.
- Już wcześniej panu wyjaśniłam, że to nie wchodzi w grę. Członkowie klubu nie
mają wstępu do kuchni. Takie są zasady i wszyscy muszą ich przestrzegać.
Macallister doskonale wiedział, że nieposłuszeństwo było karane dożywotnim
wykluczeniem z klubu. Uśmiechnął się z wysiłkiem, żeby zamaskować irytację.
- Chyba nie jestem pierwszym lepszym klubowiczem, prawda? Dla pani siostry
znaczę więcej niż inni mężczyz
ni.
- Zatem nie powinien pan martwić się jej nieobecnością. - Porucznik zauważył jej
spojrzenie skierowane ku jednemu ze strażników stojącemu w kącie pomieszczenia. -
Bethany wie, że pan tu jest, i na pewno nie każe panu czekać dłużej niż to konieczne. Ach,
S
R
lord Harleigh! Jak się waszej lordowskiej mości udało przemknąć obok mnie? Musiałam się
zagapić.
John Macallister odwrócił się z furią, nawet nie spojrzawszy na znajomego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ssaver.htw.pl